Arnica in Spanje

Arnica komt uit Rotterdam en ontmoette haar man Berry in 2001 tijdens de bruiloft van haar vriendin. Zij trouwden binnen en jaar na kennismaking en kregen in eind 2003 hun zoon Justus en medio 2005 hun dochter Rosalie. Arnica werkte als juriste maar vond haar baan niet zo uitdagend meer. Na de geboorte van haar dochter Rosalie ging zij in de smaakstoffenfabriek van Berry werken als zijn management assistente. Dit was een prima oplossing zodat ze ook voldoende tijd en energie overhad voor de jonge kinderen. In 2007 werd Berry verliefd op Nieuw Zeeland na een bezoek aan dat land. Niet veel later ging Arnica zonder man en kinderen naar Nieuw Zeeland om te onderzoeken of zij daar een nieuw leven zouden kunnen opbouwen. Het hele gezin is zelfs in 2008 nogmaals naar NZ gereisd, zo serieus waren de emigratieplannen inmiddels. Helaas bleek het hele NZ verhaal zakelijk gezien niet interessant, maar het emigratiezaadje was gepland. Na een heerlijke vakantie met het hele gezin in Italie in 2009 kwamen zij op de terugweg bij de grens van Nederland in de file terecht. Daar besloten zij om het volgende jaar niet langer in Nederland te wonen. Met haar schoonzus ging Arnica een paar dagen naar Benissa om met makelaars naar huizen te kijken. Ze kwamen in deze omgeving terecht vanwege het prettige klimaat, de schone lucht en de rust. Later kwam ze terug met Berry. Ze waren niet meteen razend enthousiast, Italie sprak ze op dat moment meer aan maar de prijzen in Spanje waren veel aantrekkelijker. De eerste twee jaar waren heerlijk. Zij namen de tijd om te settelen en alles te ontdekken. De kinderen gingen naar een internationale school. Maar na twee jaar viel Arnica in een gat. De kinderen naar school. Berry werkte online aan zijn bedrijf en ging af en toe naar Nederland. Naast een schildercursus van een ochtend in de week besteedde Arnica haar tijd aan het huishouden en het heen en weer rijden van hun kinderen naar school en allerlei activiteiten. Zij voelde dat zij iets moest ondernemen om niet depressief te worden. Ze volgde een intensieve taalcursus Spaans en kreeg 10 weken later een baan als juriste aangeboden bij een Spaans Advocatenkantoor in Moraira.

Arnica heeft nu helemaal haar draai gevonden. Zij helpt mensen uit Noord Europa bij het aankopen van een huis in Spanje. Het leukste vindt zij het om mensen het vertrouwen te geven dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Ondanks dat het hier in Spanje allemaal heel anders werkt. Arnica houdt van de Spaanse mentaliteit, de zon en de rust. Voor je privé leven heb je hier geen agenda nodig. Iedereen leeft veel meer in het moment en ziet wel wat er komt. Je leeft hier veel meer buiten en in contact met de natuur. Natuurlijk mist zij haar familie en vrienden in Nederland maar het is ook leuk om in Spanje weer nieuwe vrienden te maken. Voor de pubers is het een nadeel dat zij hier minder hun eigen gang kunnen gaan. Je stapt hier niet even op de fiets om naar vriendjes te gaan maar bent afhankelijk van je ouders die je met de auto brengen. Maar daar staat tegenover dat je hier nergens wachtlijsten hebt voor activiteiten zoals sporten e.d. Justus en Rosalie zijn geen Nederlandse kinderen meer maar ook geen Spaanse kinderen, het zijn wereldburgers.

Jolanda in Spanje!

Jolanda geboren in Rotterdam en getogen in Krimpen a/d IJssel, was 21 jaar toen ze naar Parijs vertrok voor een danscarrière bij het bekende Moulin Rouge. Ze logeerde in het appartement van een vriendin op 5 hoog. Na de eerste dag repetities werd ze s nachts gewekt door een hevige brand. Er was geen ontkomen meer aan en ze moest uit het raam springen. Ze raakte ernstig gewond; haar rug en pols waren gebroken.

Na een jaar lang revalideren in het Ziekenhuis Dijkzicht kon ze terecht bij een Internationaal gezelschap genaamd de Superstar Show. In ongeveer 5 jaar reisde ze de hele wereld af; Japan, Taiwan, Sicilie, Jordanie, Finland en in Amsterdam - als thuishaven – trad zij regelmatig op in de kleine nachtclub Blue Note, waar Pia Beck in die tijd ook regelmatig optrad. 

Daarna kwam ze in de Willem Ruys show samen met Penny de Jager. Toen Willem overleed ging ze werken in het oude Lido bij het showballet. Ze ontmoette daar een neef van Toni Boltini, een circusman in hart en nieren met een act met verschillende dieren. 4 jaar werkte ze zelf ook in het circus als danseres en in de piste. Toen deze relatie beëindigde ging zij lesgeven aan de dansacademie van Lucia Marthas die toen ook al dansers opleidde voor de TV, o.a. de soundmixshow van Hennie Huisman.

In 1995 werkte zij als zangeres/danseres in het nieuwe Lido bij de show "Madly Amsterdam". Daar ontmoette zij Hans Poortvliet die directeur van het Lido was. Zij kregen een relatie en vrij snel trouwden ze. De toiletdame en de garderobeman van het Lido waren hun getuigen. Jolanda was toen 3 maanden zwanger en ze verhuisden naar Amstelveen.

Zij begon haar werk te missen daar in die nieuwbouwwijk in Amstelveen. Ze ging weer aan het werk. Met het "Singing Menu" werkte ze door heel Nederland. In goed overleg met haar werkgever nam zij dit concept in 2000 over en begon zij haar eigen bedrijf Typisch Jo, later Verrassend Jo. Met o.a.  "Musique  a la carte" (een menukaart met liedjes waar mensen uit kunnen kiezen en wat dan gezongen wordt aan je eigen tafel) en verschillende typetjes, dansen, zingen op events, dansworkshops enz.In 2003 startte zij met een "Momentje voor een complimentje". Een op maat gemaakt lied werd met veel gevoel, eventueel met een taart en een act opgevoerd voor mensen die een compliment verdienden. Dat was ook het jaar dat Hans de "Nationale Complimentendag" begon in Nederland, een dag die nog steeds ieder jaar plaatsvindt op 1 maart ( nu ook bekend als World Compliment Day).

In 2008 werd er ook in Nederland veel bezuinigd en vooral op entertainment en vergelijkbare uitgaven, maar Verrassend Jo wist het hoofd boven water te houden. De vaste klanten bleven trouw, er werd meer op beurzen gewerkt
 
Eigenlijk wilde Jolanda met haar 50ste stoppen met deze activiteiten maar de tijd vloog en de opdrachten bleven komen. Ze werd 50 en 55 en op haar 57e besloot ze dat het genoeg was geweest. Tegelijkertijd begon ook Hans zich te bezinnen over wat hij verder wilde gaan doen na ruim 20 jaar bij een beroepsvereniging voor Hospitality te hebben gewerkt. 

Spanje had hen altijd al getrokken, de natuur, de warme mensen, de cultuur. Jolanda’s moeder was regelmatig in Calpe. In 2015 besloten zij daarom in de buurt van Calpe op zoek te gaan naar een mogelijke B&B locatie.

Toen kwam alles in een stroomversnelling en ze kochten hun B&B. Met het starten daarvan hebben ze gewacht tot zoon Bob zijn examens had gedaan en op zich zelf kon gaan wonen. In oktober 2016 ontvingen zij de eerste gasten.

Als kind wilde Jolanda verpleegster worden en nog steeds helpt ze graag mensen. Hen verzorgen, verwennen, blij maken en aan het lachen maken dat doet zij het allerliefste. Mensen raken vanuit een oprecht gevoel. Dit kan ze nu voortzetten in hun B&B Buena Idea.

Haar ervaring in Spanje zijn tot nu toe boven verwachting. Zij geniet volop van de prachtige natuur. Het is alsof de tijd hier een beetje heeft stil gestaan. Het is hier gemoedelijk, alles in een rustig tempo. Je kan hier midden op de weg in je auto stoppen om even een praatje te maken zonder dat andere automobilisten meteen beginnen te toeteren.

Ze vindt Nederland nog steeds een fantastisch land, maar wel een land met teveel mensen op een te klein woongebied. Hectiek en haast voeren de boventoon en door het weer zit je vaak binnenshuis.

Dat is hier in Spanje heel anders, hier leef je voornamelijk buiten en de tv en mobiele telefoon zijn hierdoor minder belangrijk. Het enige wat ze, van tijd tot tijd, heel erg mist is haar zoon Bob, ook al realiseert zij zich dat het goed is dat hij nu op zichzelf woont en voor zichzelf moet zorgen.
Kortom: Jolanda en Hans hebben een eerste stap gezet om hun nieuwe droom waar te maken. Ze zijn nu hard aan het werk om van Buena Idea een succes te maken. De laatste woorden van Jolanda zijn: Ik voel me hier thuis!

Voor meer info: https://www.bandb-costa-blanca-jalon.com/

 

Josje en Jeannette in Spanje

In 2015 kwamen de twee welzijnswerkers Josje en Jeannette naar Spanje.

Josje komt uit Curaçao maar had al 17 jaar in Nederland gestudeerd en gewerkt voordat ze terug ging naar haar geboorte-eiland. Zij wilde zich als maatschappelijk werkster voor haar eigen mensen en land gaan inzetten. Josje werd geadopteerd door haar tante en ze ging ook terug om haar eigen moeder beter te leren kennen. Ze is er vijf jaar gebleven voordat zij weer terug ging naar Nederland. In Curaçao heeft ze meegewerkt aan een heel mooi project om een wijk uit het slop te trekken. Ze werkte hier met veel plezier en had graag meer willen betekenen maar ze was te veel een Europeaanse   geworden. De politieke ontwikkelingen maakte uiteindelijk dat zij terugging naar Nederland.

Terug in Nederland en geen cent op zak. Ze had niet eens sokken aan toen ze haar eerste sollicitatiegesprek ging voeren. Gelukkig kon ze bij een vriendin, Jeannette, op zolder logeren. Josje en Jeannette kenden elkaar toen al 14 jaar en waren altijd goede vriendinnen gebleven. Na 3 maanden op de zolderkamer sloeg de vonk tussen hen over en verhuisde Josje naar beneden. Na een paar maanden vond Josje werk. Zij ging voor een nieuw project werken voor tienermoeders met een lichte verstandelijke beperking. Jeannette had een geweldige job, heel interessant omdat het een nieuwe visie gaf op het omgaan met autisme.

Josje en Jeannette reisden in deze tijd veel, iets wat ze beiden graag doen. Spanje daar waren ze nog nooit geweest en trok ze ook niet zo. Toen ze een vacature zagen voor een begeleider ergens in de bergen in Spanje trok dit wel hun aandacht. Maar Jeannette had net een vast contract en was Spanje nou wel zo leuk? Zij besloten wel om met een camper drie weken door Spanje te gaan reizen en werden aangenaam verrast. Vooral de omgeving tussen Valencia en Calpe sprak ze enorm aan.

Na de vakantie werd er contact met Josje opgenomen of ze toch niet in Spanje, bij dat project in de bergen wilde komen werken. Toevallig had Jeannette net ontslag genomen van haar werk en liep het huurcontract van hun huis af. En toevallig (Toeval bestaat toevallig niet, het valt je toe) was het project in Spanje precies in de regio die hen zo aantrok. Begin 2015 hebben zij de stoute schoenen aangetrokken en zijn ze naar Spanje verhuisd.

Josje werkte 1,5 jaar voor het project in de bergen toen zij vertrok, de visie van het management en haar visie kwamen onvoldoende overeen. Inmiddels hadden Josje en Jeannette een leuk huis in Xaló gevonden en was Jeannette druk bezig om dit om te toveren in een echt thuis. Eens per maand verkochten zij samen zelfgemaakte taarten op de ecologische markt van Xaló. Hier ontmoetten zij veel mensen en er ontstond iedere keer een gezellig terras rondom hun kraam. Zo ontstond het idee om op een kleine vaste locatie in het dorp een soort take away voor taarten te starten.

Daarna liep alles in een stroomversnelling. Zij vonden een pand, dat in eerste instantie door veel mensen werd afgeraden omdat het in het verleden een slechte naam had, maar Josje en Jeannette geloofden erin dat zij dit konden veranderen. 16 september 2016 werd Boca Dushi (Zoete mond) geopend. Open van dinsdag tot en
met zondag van 10.00 - 19.00 uur. Je kan er terecht voor koffie, heerlijke taarten en zelfgemaakte lunches. Maar het is meer dan dat; het  is een soort multiculturele ontmoetingsplaats geworden waar iedereen, jong/oud, man/vrouw, alle nationaliteiten bij elkaar komen voor een hapje, drankje, praatje en gezelligheid.

Josje en Jeannette vinden het heerlijk om mensen te helpen, zij organiseren lunches voor het goede doel, fungeren als informatie netwerk, geven  artiesten de gelegenheid om hun kunstwerken te vertonen, hebben een internationale bibliotheek en bieden plaats voor een bodyfit workout.

Josje regelt de zakelijke kant en ontvangt de gasten op haar eigen warme en gezellig manier en Jeannette staat in de keuken en maakt gepassioneerd de heerlijkste gerechten. Ook regelt zij alle creatieve zaken zoals inrichting, bibliotheek en de wisselende schilderijen galerie.

Ze werken alletwee hard maar dat doen ze graag. Ze vinden het belangrijk dat je je bij Boca Dushi geen nummer voelt. Hier krijg je persoonlijke aandacht. Zij worden er blij van wanneer ze mensen bij elkaar kunnen brengen. Een steuntje in de rug kunnen zijn en mensen blij kunnen maken. Er wordt dan ook veel gelachen in Boca Dushi maar er is ook altijd ruimte voor een serieus gesprek. De huiskamer sfeer is gezellig en iedereen voelt zich hier welkom.

Jeannette geniet ervan om iedere keer nieuwe dingen te bedenken en uit te proberen of dit aanslaat bij de gasten. Beide vinden ze het heel fijn dat ze dit samen kunnen doen en ze zijn trots op hun eigen bedrijf.

De volgende stap is het kunnen aannemen van personeel. Dit moeten dan wel mensen zijn die de visie en formule van Boca Dushi begrijpen en kunnen uitdragen. Zodat Josje en Jeanette weer meer tijd krijgen om te reizen en te genieten van al het moois dat Spanje ons biedt.

Monica in Spanje

Monica en haar man Henk en 2 zonen woonden in Nederland en hadden het goed voor elkaar. Monica werkte als verpleegkundige op de afdeling neurologie van het St Anna ziekenhuis in Oss en Henk werkte bij een onderdeel van de Belastingdienst, de FIOD. Henk had veel stress van zijn baan en was zich aan het oriënteren om iets voor zichzelf te starten.

De ouders van Monica woonden de helft van het jaar in Nederland en de andere helft van het jaar in Spanje. Monica en haar gezin waren daar nog nooit op bezoek geweest. Het “Benidorm Spanje” trok ze niet. Na het eerste bezoek dachten ze heel anders over de Costa Blanca. De prachtige natuur en het relaxte leven trok ze wel aan. Na het 2^e bezoek aan Spanje kregen zij het idee om te verhuizen en hier in Spanje iets nieuws op te starten.

Voor Monica zou het geen probleem zijn om als verpleegkundige aan de slag gaan en Henk ging een paar weken naar Spanje om te onderzoeken wat geschikt zou zijn om op te starten. Het werd de makelaardij.

De ouders van Monica waren inmiddels naar een huis in Moraira verhuisd. Een huis met een grote onderbouw waar Monica en haar gezin voorlopig introkken om zo op hun gemak naar een geschikte woning konden zoeken.

Monica werkte al snel als verpleegkundige voor een Nederlandse cardioloog en de zaken van Henk liepen uitstekend. Toen Monica in 2003 zwanger werd, besloot zij om te stoppen met werken maar dat bleek geen goed idee, de muren kwamen op haar af. Zij besloot om tijdelijk haar man te helpen op zijn kantoor.

Zij woonden nog steeds in hetzelfde huis als de ouders van Monica maar waren begonnen met de bouw van hun eigen huis. Alles liep op rolletjes totdat Henk ernstig ziek werd en in 3 weken tijd overleed.

Monica bleef achter met haar 3 zonen. Het huis dat werd gebouwd, werd een nachtmerrie. Slechte aannemers, muren die instortten en hoge kosten die zij nu alleen moest dragen. Pas in 2011 werd het huis dat nog steeds niet helemaal was afgebouwd verkocht en werd het leven wat minder zwaar.

Zij vond weer werk bij een ziekenhuis, werkte een paar jaar bij een makelaar en ging daarna weer bij een kliniek werken. In deze kliniek maakte ze kennis met alternatieve geneeswijzen.

Zij wilde graag de opleiding Acupunctuur in Nederland volgen en met behulp van een vriend en haar ouders lukte dat. Monica hielp de vriend online met zijn administratie en hij nam de opleidingskosten voor zijn rekening. De ouders van Monica zorgden voor de kinderen. 3 jaar lang ging Monica 5 dagen per maand naar Nederland voor de opleiding. Monica werkt nu als verpleegkundige bij een huisartsenpraktijk en heeft daarnaast haar eigen Acupunctuur praktijk.

Heel even is zij van plan geweest om terug te gaan naar Nederland toen haar oudste zoon ging puberen en dreigde te ontsporen. De internationale school bleek een goede oplossing. Haar zonen zijn inmiddels 18, 17 en 12 jaar. De oudste zoon gaat al studeren.

Het leven is weer leuk voor Monica, ze heeft leuk werk, een goede relatie met haar kinderen en haar moeder en ze heeft weer meer tijd voor zichzelf. Na 16 jaar in Spanje zou ze niet meer terug willen naar Nederland. Mensen leven hier vrijer en losser, er zijn minder regeltjes en er is meer spontaniteit. Ze woont nog steeds in het huis van haar ouders, haar vader is inmiddels overleden. In haar vrije tijd schildert en schrijft Monica graag. Ze is graag in haar huis bezig en geniet van de natuur. Ze vindt het heerlijk om positief in het leven te staan.

Monica Blokland:
info@pantarhei.es
+34 620 660 300

Anne in Spanje

Het leven is goed in Spanje. Ik kom hier veel sterke vrouwen tegen. Hun verhalen boeien en verrassen mij steeds weer. Ik deel ze graag!

Anne en haar man Rob waren in Nederland altijd hard aan het werk. Met 3 bedrijven en nog eens een drukke baan. Daarnaast waren ze ook nog in de avonduren aan het netwerken. Het leven van Anne bestond uit werken, werken en nog eens werken.

Toen sloeg het noodlot toe. Anne werd ernstig ziek. Dat zette haar leven behoorlijk op zijn kop en ze begon na te denken of ze anders wilde leven.

Het bedrijf waar ze toen werkte wilde het hoofdkantoor verhuizen naar een plaats een heel eind van haar woonplaats vandaan. Toen Anne dat hoorde kwam ze huilend thuis. Het lange harde werken, haar slopende ziekte en dan ook nog eens ver van huis moeten gaan werken met lange files in het vooruitzicht werden haar te veel.

Haar man Rob vond dit een prachtige gelegenheid om het roer helemaal om te gooien en te stoppen met werken. Hij had het inmiddels ook niet meer zo naar zijn zin in zijn werk en ze besloten de bedrijven te verkopen. Een huisje in het buitenland was altijd een droom.

Nadat het bedrijf was verkocht werd ook hun huis te koop gezet. Dit was net voor 9/11 en dat bracht Anne aan het twijfelen. Zij voelde dat 9/11 de hele wereld zou veranderen. Maar 2 weken later was ook hun huis verkocht. Voor hun omgeving maar ook voor Anne zelf ging dit veel te snel.

In een tijdelijk huisje in de natuur kwamen Anne en Rob tot rust en konden zij alles op een rijtje zetten. Zij gingen op zoek naar een huis in de Spaanse Jalónvallei. Zij waren hier een aantal keer op vakantie geweest en kenden de omgeving. Zij hebben wel 50 huizen gezien en Anne werd er tureluurs van. Daarom gingen zij op zoek naar een stuk bouwgrond.

Anne wist precies wat ze wel en niet wilde. Eigenlijk zocht ze niet naar een huis maar naar een goed voelende plek. Een huis kun je tenslotte altijd aanpassen of (ver)bouwen. Ze wilde een eenvoudig huis, authentiek en het liefst landelijk gelegen. Uiteindelijk kochten ze een deel van een berg samen met goede vrienden.

In eerste instantie zou een Nederlandse makelaar de bouw van hun nieuwe huis regelen maar dat voelde vanaf het begin al niet goed en na een aantal maanden besloten ze de samenwerking te stoppen. Na deze teleurstelling kwamen ze in contact met een Spaanse aannemer. Dit verliep een stuk beter. In het begin begreep hij niet zo goed wat Anne en Rob met de oude bouwmaterialen wilden (oude troep in zijn ogen) hij wilde alles veel te netjes maken. Gaandeweg kreeg hij ook de smaak te pakken en in september 2003 was hun droomhuis klaar.


Maar het geluk van het niks doen ging voor Anne snel over in vervelen. Ze ging schilderen in opdracht. Mensen die een portret of een naaktschilderij wilden konden bij Anne terecht. De opdrachten liepen prima totdat de crisis toesloeg. Anne verloor niet alleen haar schildersopdrachten maar ook haar spaargeld. Ze raakte in paniek en wilde al gaan solliciteren naar een nietszeggend baantje maar het liep gelukkig anders.

Door samen met haar man de mogelijkheden te bespreken, vooral rustig te blijven en vertrouwen te houden, besloten zij om het gastenverblijf te gaan verhuren aan vakantiegasten en daarnaast mozaïek- en schildersworkshops te gaan organiseren.
Bij Anne en Rob komen mensen in een warm nest, naast de prachtige locatie zijn er mogelijkheden voor aanschuifmaaltijden en kunnen er veel activiteiten worden geregeld zoals wandelen, een stedenbezoek aan Valencia,  Alicante, golfen, een luisterend oor en meer.




Hun landgoed Finca Erbalunga is een plaats voor een beter leven. Anne wil dat haar gasten blij de poort uitgaan als ze weer naar huis vertrekken. Dat zij weer in hun kracht komen en gepassioneerd leven. Het is haar levensdoel om hier aan bij te dragen. Zij vindt het belangrijk om iets te betekenen voor een betere wereld. Voor de mensen, dieren en planten uit haar omgeving.





Ontvangen fooien gaan naar een goed doel; een opvangtehuis voor ernstig verwaarloosde en mishandelde honden en katten.

Door de creatieve workshops die zij geeft merkt ze dat mensen in het hier en nu komen en meer in contact komen met zichzelf. Anne is er van overtuigd door je creativiteit aan te spreken kom je uit je hoofd en ben je in staat om meer vanuit je hart en gevoel te leven.

Op de vraag of ze ergens spijt van heeft antwoordt zij "Ik heb spijt dat ik niet veel eerder naar Spanje ben gekomen."

Meer info: www.FincaErbalunga.com Un oasis de silencio

Loes in Spanje

Loes verhuisde in maart 2014 met haar man Fred en de honden naar het Spaanse plaatsje Lliber. Hier droomden ze al 30 jaar van. In eerste instantie wilde ze naar Frankrijk. Het liefst buiten een klein dorpje in de bergen. Loes is een echt buitenmens en geniet enorm van de natuur tijdens haar wandelingen.

Vrienden van Loes en Fred hadden een vakantiehuis aan de Costa Blanca en wisten ze te overtuigen dat Spanje meer is dan strand en toerisme en dat er in het binnenland prachtige wandelroutes zijn.

 Zo kwam het dat ze in 2003 voor het eerst kennis maakte met deze streek. “Het voelde meteen als thuiskomen. Ooit gaan we hier wonen” wist Loes. Het idee was om dit na 2017 te doen wanneer Loes niet meer zou werken maar in 2010 werd ze onverwachts ontslagen.

Ze viel door haar ontslag in een diep gat en kwam in een burnout terecht. Zij kwam bij een therapeut terecht die met haar tot de bodem is gegaan. Loes besloot er voor te gaan. Ze ontdekte hoe sterk ze is en hierdoor kon ze beginnen aan haar nieuwe levensfase.

“Ons hele leven omgooien en naar ons geliefde Spanje. Het is de beste beslissing die we konden nemen. Het voelde als een groot avontuur, we gaan dit gewoon doen!” Vertelt Loes enthousiast.

Eerst moest hun huis in Nederland worden verkocht. Dat nam zo’ n anderhalf jaar in beslag en toen was het eindelijk zo ver. 3 jaar eerder dan verwacht woonde ze in Spanje.

In Nederland had Loes veel vrienden, ze had niet verwacht om ook in Spanje weer een grote vriendenkring op te bouwen maar het tegendeel blijkt waar. Ze is verrast hoeveel bijzondere mensen ze hier tegenkomt. Mensen bij wie je het gevoel hebt dat je ze al heel lang kent. Het voelt hier heel vertrouwt alsof het zo moest zijn.

Ze vindt het heerlijk om geen stress meer te hebben en het gevoel heeft dat ze helemaal zichzelf kan zijn. Ze heeft voldoende tijd om die dingen te doen die ze leuk en belangrijk vindt; (nieuwe) mensen ontmoeten, wandelen met de honden, koken en eten (en drinken), tuinieren en geurenworkshops geven.

Wat ze het meest uit Nederland mist is haar tuin van 3000 m2. In haar tuin in Spanje kan ze haar ei onvoldoende kwijt. Daarom helpt ze andere mensen uit de buurt met hun tuin. Ook mist ze de herfst met zijn prachtige kleuren en de geur van het herfstbos.

 

Loes werkte bij het cosmeticamerk Guerlain als trainer en gaf ook geurtrainingen voor parfums. Hier in Spanje organiseert ze geurenworkshops. “Geuren doen veel meer voor je dan je zou denken.” Vertelt Loes en ze begint helemaal te stralen. In een ontspannen sfeer ontdekken mensen welk type geur het beste bij ze past.

Spaans leren valt haar tegen, het duurt langer en is moeilijker dan ze had gedacht. Gelukkig zijn de Spaanse mensen hier erg vriendelijk en behulpzaam. Ze waarderen het wanneer je je best doet om hun taal te spreken.

Loes geniet hier volop en eindigt ons gesprek met “Ze krijgen mij niet meer terug naar Nederland!”

Meer info: geurenloes.blogspot.com

Carol in Spanje

Carol vertrok in juni 2001 naar Spanje. Ze woont nu samen met haar man en 2 honden in een prachtige villa en een apart gastenverblijf en een heerlijke tuin met groot zwembad in Parcent. Een klein plaatsje in het bergachtige binnenland van de Costa Blanca.

Carol had in Nederland een leuke baan in de verpleging. Het bedrijf waar haar man in Nederland werkte, wilde dat hij vervroegd met pensioen zou gaan. Dit vond hij niet prettig maar hij bloeide weer een beetje op tijdens een vakantie in Spanje.

Toen Carol haar man zag opbloeien in het warme zonnetje van Spanje stelde zij spontaan voor om naar Spanje te verhuizen. Ze schrok er zelf een beetje van en moest nadenken of ze dit wel wilde. Ze besloot dat ze dit echt wilde. Na 2 jaar voorbereiding gingen ze met hun zoon die toen een jaar of 12 was, het avontuur aan. Dochterlief van 23 bleef tot verdriet van Carol in Nederland net zoals vele vrienden en familie.

Het begin was moeilijk met veel tegenslagen. "Je neemt jezelf uiteindelijk overal mee naartoe en bent in een nieuwe omgeving helemaal aan jezelf overgeleverd. Je bent volledig anoniem en niemand zit op jou te wachten. Je zet alles op de helling en hebt weinig om aan vast te houden. "In het begin was ik best depressief " vertelt Carol.

Haar huisarts adviseerde haar te gaan werken en bood haar een baan aan om terminale patiënten te ondersteunen. Daarna werkte ze in hetzelfde hospitaal bij een psychiater, daar voerde ze levensloopgesprekken en begeleidde ze patiënten.

Haar derde baan werd een teleurstelling. Ze werd coördinator van een nieuw verpleegtehuis. De Spaanse verpleegsters spraken het voor haar onverstaanbare Valenciaans met elkaar. Ze werd niet geaccepteerd en maakte geen schijn van kans. Uiteindelijk werd het verpleeghuis opgeheven.

Haar hartsvriendin in Nederland adviseerde haar om massages te gaan geven. In Nederland had ze al veel massage-opleidingen gevolgd maar gaf in NL alleen massages aan vrienden en bekenden. Ze kocht rond 2008 een massagetafel en liet die 10 cm hoger en 10 cm breder maken, beter geschikt voor Nederlanders.

Het gastenverblijf dat de eerste jaren alleen door vrienden en bekenden en door kinderen van patiënten uit het verpleegtehuis werd gebruikt, werd uiteindelijk ook per week aan onbekenden verhuurd. In eerste instantie was er even wat twijfel of zij wel vreemde mensen op hun erf wilden. Maar wanneer je in je communicatie uitingen heel duidelijk bent over wat mensen kunnen verwachten dan trek je mensen aan die bij je passen.

De gasten worden, wanneer ze dat willen, met raad en daad bijgestaan en kunnen worden gemasseerd, gebruik maken van de maaltijdenservice en boodschappendienst. Ook werkt Carol samen met andere ondernemende vrouwen uit de buurt die yoga, een inspiratielunch, geurworkshop en schilderles aanbieden.

Carol haar advies is om goed te zoeken naar wat je leuk vindt en waar je goed in bent om daar je eigen beroep van te maken.

Sinds 10 maanden schildert Carol weer en wat ze eigenlijk nooit van plan is geweest, gebeurde toch, ze heeft inmiddels al 4 schilderijen verkocht. De dingen die ze nu doet vindt ze heerlijk en ze verdient er nog geld mee ook. Dat geeft een enorm gevoel van vrijheid en rijkdom. Haar man (73) en Carol (61) doen alles nog zelf. Zo lang het nog kan en ze er van blijven genieten. Ze willen de bakens tijdig verzetten en gaan hulp inroepen wanneer dat nodig is.

Na een moeizame start is Carol gelukkig in Spanje. Voor haar zoon en man is Spanje een hele goede keuze geweest. Haar zoon paste beter in het schoolsysteem van de Internationale school en haar man werd veel actiever en blij in de zonnige warmte van Spanje. Voor haar dochter is vooral het begin heel erg lastig geweest.

Carol ziet Spanje als een olieverfschilderij en NL als een aquarel. Spanje kleurrijk, intens met veel contrasten en NL nat en vochtig. Zij houdt van de natuur en de zon, ze geniet van de wandelingen met haar honden. De natuur geeft haar ruimte. Ze leeft nu in een omgeving waar eigenlijk geen dingen gebeuren die zij niet wil. Ze heeft meer vrijheid om haar eigen keuzes te maken en heeft meer grip op haar leven. Ze voelt zich sterk en meer bewust door het nieuwe leven dat ze is gaan leiden.

Haar laatste advies voor mensen die willen emigreren; "Bereid je goed voor, geef veel aandacht aan wat je wilt gaan doen in je nieuwe land. Je beslissing om te emigreren is meer dan een romantisch idee of een vakantiegevoel."