vrijdag 14 augustus 2015

Anne in Spanje

Het leven is goed in Spanje. Ik kom hier veel sterke vrouwen tegen. Hun verhalen boeien en verrassen mij steeds weer. Ik deel ze graag!

Anne en haar man Rob waren in Nederland altijd hard aan het werk. Met 3 bedrijven en nog eens een drukke baan. Daarnaast waren ze ook nog in de avonduren aan het netwerken. Het leven van Anne bestond uit werken, werken en nog eens werken.

Toen sloeg het noodlot toe. Anne werd ernstig ziek. Dat zette haar leven behoorlijk op zijn kop en ze begon na te denken of ze anders wilde leven.

Het bedrijf waar ze toen werkte wilde het hoofdkantoor verhuizen naar een plaats een heel eind van haar woonplaats vandaan. Toen Anne dat hoorde kwam ze huilend thuis. Het lange harde werken, haar slopende ziekte en dan ook nog eens ver van huis moeten gaan werken met lange files in het vooruitzicht werden haar te veel.

Haar man Rob vond dit een prachtige gelegenheid om het roer helemaal om te gooien en te stoppen met werken. Hij had het inmiddels ook niet meer zo naar zijn zin in zijn werk en ze besloten de bedrijven te verkopen. Een huisje in het buitenland was altijd een droom.

Nadat het bedrijf was verkocht werd ook hun huis te koop gezet. Dit was net voor 9/11 en dat bracht Anne aan het twijfelen. Zij voelde dat 9/11 de hele wereld zou veranderen. Maar 2 weken later was ook hun huis verkocht. Voor hun omgeving maar ook voor Anne zelf ging dit veel te snel.

In een tijdelijk huisje in de natuur kwamen Anne en Rob tot rust en konden zij alles op een rijtje zetten. Zij gingen op zoek naar een huis in de Spaanse Jalónvallei. Zij waren hier een aantal keer op vakantie geweest en kenden de omgeving. Zij hebben wel 50 huizen gezien en Anne werd er tureluurs van. Daarom gingen zij op zoek naar een stuk bouwgrond.

Anne wist precies wat ze wel en niet wilde. Eigenlijk zocht ze niet naar een huis maar naar een goed voelende plek. Een huis kun je tenslotte altijd aanpassen of (ver)bouwen. Ze wilde een eenvoudig huis, authentiek en het liefst landelijk gelegen. Uiteindelijk kochten ze een deel van een berg samen met goede vrienden.

In eerste instantie zou een Nederlandse makelaar de bouw van hun nieuwe huis regelen maar dat voelde vanaf het begin al niet goed en na een aantal maanden besloten ze de samenwerking te stoppen. Na deze teleurstelling kwamen ze in contact met een Spaanse aannemer. Dit verliep een stuk beter. In het begin begreep hij niet zo goed wat Anne en Rob met de oude bouwmaterialen wilden (oude troep in zijn ogen) hij wilde alles veel te netjes maken. Gaandeweg kreeg hij ook de smaak te pakken en in september 2003 was hun droomhuis klaar.


Maar het geluk van het niks doen ging voor Anne snel over in vervelen. Ze ging schilderen in opdracht. Mensen die een portret of een naaktschilderij wilden konden bij Anne terecht. De opdrachten liepen prima totdat de crisis toesloeg. Anne verloor niet alleen haar schildersopdrachten maar ook haar spaargeld. Ze raakte in paniek en wilde al gaan solliciteren naar een nietszeggend baantje maar het liep gelukkig anders.

Door samen met haar man de mogelijkheden te bespreken, vooral rustig te blijven en vertrouwen te houden, besloten zij om het gastenverblijf te gaan verhuren aan vakantiegasten en daarnaast mozaïek- en schildersworkshops te gaan organiseren.
Bij Anne en Rob komen mensen in een warm nest, naast de prachtige locatie zijn er mogelijkheden voor aanschuifmaaltijden en kunnen er veel activiteiten worden geregeld zoals wandelen, een stedenbezoek aan Valencia,  Alicante, golfen, een luisterend oor en meer.




Hun landgoed Finca Erbalunga is een plaats voor een beter leven. Anne wil dat haar gasten blij de poort uitgaan als ze weer naar huis vertrekken. Dat zij weer in hun kracht komen en gepassioneerd leven. Het is haar levensdoel om hier aan bij te dragen. Zij vindt het belangrijk om iets te betekenen voor een betere wereld. Voor de mensen, dieren en planten uit haar omgeving.





Ontvangen fooien gaan naar een goed doel; een opvangtehuis voor ernstig verwaarloosde en mishandelde honden en katten.















Door de creatieve workshops die zij geeft merkt ze dat mensen in het hier en nu komen en meer in contact komen met zichzelf. Anne is er van overtuigd door je creativiteit aan te spreken kom je uit je hoofd en ben je in staat om meer vanuit je hart en gevoel te leven.
















Op de vraag of ze ergens spijt van heeft antwoordt zij "Ik heb spijt dat ik niet veel eerder naar Spanje ben gekomen."

Meer info: www.FincaErbalunga.com Un oasis de silencio






zaterdag 1 augustus 2015

Loes in Spanje


Loes verhuisde in maart 2014 met haar man Fred en de honden naar het Spaanse plaatsje Lliber. Hier droomden ze al 30 jaar van. In eerste instantie wilde ze naar Frankrijk. Het liefst buiten een klein dorpje in de bergen. Loes is een echt buitenmens en geniet enorm van de natuur tijdens haar wandelingen.

Vrienden van Loes en Fred hadden een vakantiehuis aan de Costa Blanca en wisten ze te overtuigen dat Spanje meer is dan strand en toerisme en dat er in het binnenland prachtige wandelroutes zijn.

 Zo kwam het dat ze in 2003 voor het eerst kennis maakte met deze streek. “Het voelde meteen als thuiskomen. Ooit gaan we hier wonen” wist Loes. Het idee was om dit na 2017 te doen wanneer Loes niet meer zou werken maar in 2010 werd ze onverwachts ontslagen.

Ze viel door haar ontslag in een diep gat en kwam in een burnout terecht. Zij kwam bij een therapeut terecht die met haar tot de bodem is gegaan. Loes besloot er voor te gaan. Ze ontdekte hoe sterk ze is en hierdoor kon ze beginnen aan haar nieuwe levensfase.

“Ons hele leven omgooien en naar ons geliefde Spanje. Het is de beste beslissing die we konden nemen. Het voelde als een groot avontuur, we gaan dit gewoon doen!” Vertelt Loes enthousiast.

Eerst moest hun huis in Nederland worden verkocht. Dat nam zo’ n anderhalf jaar in beslag en toen was het eindelijk zo ver. 3 jaar eerder dan verwacht woonde ze in Spanje.

In Nederland had Loes veel vrienden, ze had niet verwacht om ook in Spanje weer een grote vriendenkring op te bouwen maar het tegendeel blijkt waar. Ze is verrast hoeveel bijzondere mensen ze hier tegenkomt. Mensen bij wie je het gevoel hebt dat je ze al heel lang kent. Het voelt hier heel vertrouwt alsof het zo moest zijn.

Ze vindt het heerlijk om geen stress meer te hebben en het gevoel heeft dat ze helemaal zichzelf kan zijn. Ze heeft voldoende tijd om die dingen te doen die ze leuk en belangrijk vindt; (nieuwe) mensen ontmoeten, wandelen met de honden, koken en eten (en drinken), tuinieren en geurenworkshops geven.

Wat ze het meest uit Nederland mist is haar tuin van 3000 m2. In haar tuin in Spanje kan ze haar ei onvoldoende kwijt. Daarom helpt ze andere mensen uit de buurt met hun tuin. Ook mist ze de herfst met zijn prachtige kleuren en de geur van het herfstbos.


 
Loes werkte bij het cosmeticamerk Guerlain als trainer en gaf ook geurtrainingen voor parfums. Hier in Spanje organiseert ze geurenworkshops. “Geuren doen veel meer voor je dan je zou denken.” Vertelt Loes en ze begint helemaal te stralen. In een ontspannen sfeer ontdekken mensen welk type geur het beste bij ze past.


Spaans leren valt haar tegen, het duurt langer en is moeilijker dan ze had gedacht. Gelukkig zijn de Spaanse mensen hier erg vriendelijk en behulpzaam. Ze waarderen het wanneer je je best doet om hun taal te spreken.

Loes geniet hier volop en eindigt ons gesprek met “Ze krijgen mij niet meer terug naar Nederland!”

Meer info: geurenloes.blogspot.com