Anne in Spanje

Het leven is goed in Spanje. Ik kom hier veel sterke vrouwen tegen. Hun verhalen boeien en verrassen mij steeds weer. Ik deel ze graag!

Anne en haar man Rob waren in Nederland altijd hard aan het werk. Met 3 bedrijven en nog eens een drukke baan. Daarnaast waren ze ook nog in de avonduren aan het netwerken. Het leven van Anne bestond uit werken, werken en nog eens werken.

Toen sloeg het noodlot toe. Anne werd ernstig ziek. Dat zette haar leven behoorlijk op zijn kop en ze begon na te denken of ze anders wilde leven.

Het bedrijf waar ze toen werkte wilde het hoofdkantoor verhuizen naar een plaats een heel eind van haar woonplaats vandaan. Toen Anne dat hoorde kwam ze huilend thuis. Het lange harde werken, haar slopende ziekte en dan ook nog eens ver van huis moeten gaan werken met lange files in het vooruitzicht werden haar te veel.

Haar man Rob vond dit een prachtige gelegenheid om het roer helemaal om te gooien en te stoppen met werken. Hij had het inmiddels ook niet meer zo naar zijn zin in zijn werk en ze besloten de bedrijven te verkopen. Een huisje in het buitenland was altijd een droom.

Nadat het bedrijf was verkocht werd ook hun huis te koop gezet. Dit was net voor 9/11 en dat bracht Anne aan het twijfelen. Zij voelde dat 9/11 de hele wereld zou veranderen. Maar 2 weken later was ook hun huis verkocht. Voor hun omgeving maar ook voor Anne zelf ging dit veel te snel.

In een tijdelijk huisje in de natuur kwamen Anne en Rob tot rust en konden zij alles op een rijtje zetten. Zij gingen op zoek naar een huis in de Spaanse Jalónvallei. Zij waren hier een aantal keer op vakantie geweest en kenden de omgeving. Zij hebben wel 50 huizen gezien en Anne werd er tureluurs van. Daarom gingen zij op zoek naar een stuk bouwgrond.

Anne wist precies wat ze wel en niet wilde. Eigenlijk zocht ze niet naar een huis maar naar een goed voelende plek. Een huis kun je tenslotte altijd aanpassen of (ver)bouwen. Ze wilde een eenvoudig huis, authentiek en het liefst landelijk gelegen. Uiteindelijk kochten ze een deel van een berg samen met goede vrienden.

In eerste instantie zou een Nederlandse makelaar de bouw van hun nieuwe huis regelen maar dat voelde vanaf het begin al niet goed en na een aantal maanden besloten ze de samenwerking te stoppen. Na deze teleurstelling kwamen ze in contact met een Spaanse aannemer. Dit verliep een stuk beter. In het begin begreep hij niet zo goed wat Anne en Rob met de oude bouwmaterialen wilden (oude troep in zijn ogen) hij wilde alles veel te netjes maken. Gaandeweg kreeg hij ook de smaak te pakken en in september 2003 was hun droomhuis klaar.


Maar het geluk van het niks doen ging voor Anne snel over in vervelen. Ze ging schilderen in opdracht. Mensen die een portret of een naaktschilderij wilden konden bij Anne terecht. De opdrachten liepen prima totdat de crisis toesloeg. Anne verloor niet alleen haar schildersopdrachten maar ook haar spaargeld. Ze raakte in paniek en wilde al gaan solliciteren naar een nietszeggend baantje maar het liep gelukkig anders.

Door samen met haar man de mogelijkheden te bespreken, vooral rustig te blijven en vertrouwen te houden, besloten zij om het gastenverblijf te gaan verhuren aan vakantiegasten en daarnaast mozaïek- en schildersworkshops te gaan organiseren.
Bij Anne en Rob komen mensen in een warm nest, naast de prachtige locatie zijn er mogelijkheden voor aanschuifmaaltijden en kunnen er veel activiteiten worden geregeld zoals wandelen, een stedenbezoek aan Valencia,  Alicante, golfen, een luisterend oor en meer.




Hun landgoed Finca Erbalunga is een plaats voor een beter leven. Anne wil dat haar gasten blij de poort uitgaan als ze weer naar huis vertrekken. Dat zij weer in hun kracht komen en gepassioneerd leven. Het is haar levensdoel om hier aan bij te dragen. Zij vindt het belangrijk om iets te betekenen voor een betere wereld. Voor de mensen, dieren en planten uit haar omgeving.





Ontvangen fooien gaan naar een goed doel; een opvangtehuis voor ernstig verwaarloosde en mishandelde honden en katten.

Door de creatieve workshops die zij geeft merkt ze dat mensen in het hier en nu komen en meer in contact komen met zichzelf. Anne is er van overtuigd door je creativiteit aan te spreken kom je uit je hoofd en ben je in staat om meer vanuit je hart en gevoel te leven.

Op de vraag of ze ergens spijt van heeft antwoordt zij "Ik heb spijt dat ik niet veel eerder naar Spanje ben gekomen."

Meer info: www.FincaErbalunga.com Un oasis de silencio

Loes in Spanje

Loes verhuisde in maart 2014 met haar man Fred en de honden naar het Spaanse plaatsje Lliber. Hier droomden ze al 30 jaar van. In eerste instantie wilde ze naar Frankrijk. Het liefst buiten een klein dorpje in de bergen. Loes is een echt buitenmens en geniet enorm van de natuur tijdens haar wandelingen.

Vrienden van Loes en Fred hadden een vakantiehuis aan de Costa Blanca en wisten ze te overtuigen dat Spanje meer is dan strand en toerisme en dat er in het binnenland prachtige wandelroutes zijn.

 Zo kwam het dat ze in 2003 voor het eerst kennis maakte met deze streek. “Het voelde meteen als thuiskomen. Ooit gaan we hier wonen” wist Loes. Het idee was om dit na 2017 te doen wanneer Loes niet meer zou werken maar in 2010 werd ze onverwachts ontslagen.

Ze viel door haar ontslag in een diep gat en kwam in een burnout terecht. Zij kwam bij een therapeut terecht die met haar tot de bodem is gegaan. Loes besloot er voor te gaan. Ze ontdekte hoe sterk ze is en hierdoor kon ze beginnen aan haar nieuwe levensfase.

“Ons hele leven omgooien en naar ons geliefde Spanje. Het is de beste beslissing die we konden nemen. Het voelde als een groot avontuur, we gaan dit gewoon doen!” Vertelt Loes enthousiast.

Eerst moest hun huis in Nederland worden verkocht. Dat nam zo’ n anderhalf jaar in beslag en toen was het eindelijk zo ver. 3 jaar eerder dan verwacht woonde ze in Spanje.

In Nederland had Loes veel vrienden, ze had niet verwacht om ook in Spanje weer een grote vriendenkring op te bouwen maar het tegendeel blijkt waar. Ze is verrast hoeveel bijzondere mensen ze hier tegenkomt. Mensen bij wie je het gevoel hebt dat je ze al heel lang kent. Het voelt hier heel vertrouwt alsof het zo moest zijn.

Ze vindt het heerlijk om geen stress meer te hebben en het gevoel heeft dat ze helemaal zichzelf kan zijn. Ze heeft voldoende tijd om die dingen te doen die ze leuk en belangrijk vindt; (nieuwe) mensen ontmoeten, wandelen met de honden, koken en eten (en drinken), tuinieren en geurenworkshops geven.

Wat ze het meest uit Nederland mist is haar tuin van 3000 m2. In haar tuin in Spanje kan ze haar ei onvoldoende kwijt. Daarom helpt ze andere mensen uit de buurt met hun tuin. Ook mist ze de herfst met zijn prachtige kleuren en de geur van het herfstbos.

 

Loes werkte bij het cosmeticamerk Guerlain als trainer en gaf ook geurtrainingen voor parfums. Hier in Spanje organiseert ze geurenworkshops. “Geuren doen veel meer voor je dan je zou denken.” Vertelt Loes en ze begint helemaal te stralen. In een ontspannen sfeer ontdekken mensen welk type geur het beste bij ze past.

Spaans leren valt haar tegen, het duurt langer en is moeilijker dan ze had gedacht. Gelukkig zijn de Spaanse mensen hier erg vriendelijk en behulpzaam. Ze waarderen het wanneer je je best doet om hun taal te spreken.

Loes geniet hier volop en eindigt ons gesprek met “Ze krijgen mij niet meer terug naar Nederland!”

Meer info: geurenloes.blogspot.com

Carol in Spanje

Carol vertrok in juni 2001 naar Spanje. Ze woont nu samen met haar man en 2 honden in een prachtige villa en een apart gastenverblijf en een heerlijke tuin met groot zwembad in Parcent. Een klein plaatsje in het bergachtige binnenland van de Costa Blanca.

Carol had in Nederland een leuke baan in de verpleging. Het bedrijf waar haar man in Nederland werkte, wilde dat hij vervroegd met pensioen zou gaan. Dit vond hij niet prettig maar hij bloeide weer een beetje op tijdens een vakantie in Spanje.

Toen Carol haar man zag opbloeien in het warme zonnetje van Spanje stelde zij spontaan voor om naar Spanje te verhuizen. Ze schrok er zelf een beetje van en moest nadenken of ze dit wel wilde. Ze besloot dat ze dit echt wilde. Na 2 jaar voorbereiding gingen ze met hun zoon die toen een jaar of 12 was, het avontuur aan. Dochterlief van 23 bleef tot verdriet van Carol in Nederland net zoals vele vrienden en familie.

Het begin was moeilijk met veel tegenslagen. "Je neemt jezelf uiteindelijk overal mee naartoe en bent in een nieuwe omgeving helemaal aan jezelf overgeleverd. Je bent volledig anoniem en niemand zit op jou te wachten. Je zet alles op de helling en hebt weinig om aan vast te houden. "In het begin was ik best depressief " vertelt Carol.

Haar huisarts adviseerde haar te gaan werken en bood haar een baan aan om terminale patiënten te ondersteunen. Daarna werkte ze in hetzelfde hospitaal bij een psychiater, daar voerde ze levensloopgesprekken en begeleidde ze patiënten.

Haar derde baan werd een teleurstelling. Ze werd coördinator van een nieuw verpleegtehuis. De Spaanse verpleegsters spraken het voor haar onverstaanbare Valenciaans met elkaar. Ze werd niet geaccepteerd en maakte geen schijn van kans. Uiteindelijk werd het verpleeghuis opgeheven.

Haar hartsvriendin in Nederland adviseerde haar om massages te gaan geven. In Nederland had ze al veel massage-opleidingen gevolgd maar gaf in NL alleen massages aan vrienden en bekenden. Ze kocht rond 2008 een massagetafel en liet die 10 cm hoger en 10 cm breder maken, beter geschikt voor Nederlanders.

Het gastenverblijf dat de eerste jaren alleen door vrienden en bekenden en door kinderen van patiënten uit het verpleegtehuis werd gebruikt, werd uiteindelijk ook per week aan onbekenden verhuurd. In eerste instantie was er even wat twijfel of zij wel vreemde mensen op hun erf wilden. Maar wanneer je in je communicatie uitingen heel duidelijk bent over wat mensen kunnen verwachten dan trek je mensen aan die bij je passen.

De gasten worden, wanneer ze dat willen, met raad en daad bijgestaan en kunnen worden gemasseerd, gebruik maken van de maaltijdenservice en boodschappendienst. Ook werkt Carol samen met andere ondernemende vrouwen uit de buurt die yoga, een inspiratielunch, geurworkshop en schilderles aanbieden.

Carol haar advies is om goed te zoeken naar wat je leuk vindt en waar je goed in bent om daar je eigen beroep van te maken.

Sinds 10 maanden schildert Carol weer en wat ze eigenlijk nooit van plan is geweest, gebeurde toch, ze heeft inmiddels al 4 schilderijen verkocht. De dingen die ze nu doet vindt ze heerlijk en ze verdient er nog geld mee ook. Dat geeft een enorm gevoel van vrijheid en rijkdom. Haar man (73) en Carol (61) doen alles nog zelf. Zo lang het nog kan en ze er van blijven genieten. Ze willen de bakens tijdig verzetten en gaan hulp inroepen wanneer dat nodig is.

Na een moeizame start is Carol gelukkig in Spanje. Voor haar zoon en man is Spanje een hele goede keuze geweest. Haar zoon paste beter in het schoolsysteem van de Internationale school en haar man werd veel actiever en blij in de zonnige warmte van Spanje. Voor haar dochter is vooral het begin heel erg lastig geweest.

Carol ziet Spanje als een olieverfschilderij en NL als een aquarel. Spanje kleurrijk, intens met veel contrasten en NL nat en vochtig. Zij houdt van de natuur en de zon, ze geniet van de wandelingen met haar honden. De natuur geeft haar ruimte. Ze leeft nu in een omgeving waar eigenlijk geen dingen gebeuren die zij niet wil. Ze heeft meer vrijheid om haar eigen keuzes te maken en heeft meer grip op haar leven. Ze voelt zich sterk en meer bewust door het nieuwe leven dat ze is gaan leiden.

Haar laatste advies voor mensen die willen emigreren; "Bereid je goed voor, geef veel aandacht aan wat je wilt gaan doen in je nieuwe land. Je beslissing om te emigreren is meer dan een romantisch idee of een vakantiegevoel."

Marleen Heins in Spanje

 

Haal het beste uit jezelf en geniet volop!

Ik woon nu ruim 3 jaar in Spanje en kom hier veel mooie, bijzondere en lieve mensen tegen. De verhalen van deze mensen verbazen mij iedere keer weer. Vooral de verhalen van vrouwen. Wat een kracht en wat een keuze!

Zelf kwam ik naar Spanje nadat mijn allerliefste na een heftige ziekte van 5 maanden overleed. Gelukkig had ik veel lieve vrienden en familie om me heen die me veel steun gaven. Na een tijdje merkte ik dat voor iedereen het leven toch gewoon weer doorging (gelukkig) maar mijn leven werd niet meer zoals het was. Het leek er niet eens meer op.

Dan maar helemaal anders dacht ik en ik ging plannen maken om naar het buitenland te verhuizen, een hele nieuwe, frisse start. Een nieuw leven! Eerst ging ik proefdraaien op Kreta. Ik werd locatiemanager voor een reisorganisatie voor 1-oudergezinnen. 3 maanden van alles regelen met 6 leuke studenten om het de vakantiegangers naar de zin te maken. Een geweldige ervaring en toen wist ik het zeker. Ik kan best een lange tijd zonder mijn geliefde NL.

Het werd Spanje in het binnenland van de Costa Blanca, net buiten het dorp van Jalon in de Vall de Pop. Een bijzondere vallei vol druiven, amandelen, olijven, sinaasappels en heel veel mooie wilde bloemen. De omgeving hier doet wat met mensen. Het brengt ze tot rust en het geeft ze een nieuwe blik op hun eigen wereld.

Naast de vrienden die hier regelmatig op bezoek komen, organiseer ik Spaanse Inspiratiereizen. Mensen komen om even pas op de plaats te maken, nadenken over wat ze echt belangrijk vinden en willen met hun leven. Meestal komen ze alleen, soms met zijn tweeën en af en toe begeleid ik een groep. www.m-pulse.nl

Mensen vragen me vaak wat ik de hele dag doe :-) Wanneer ik geen gasten heb dan wandel ik veel met mijn hond, ga naar de markt voor mijn verse groente en fruit, ik kook en eet en geniet van mijn huis, tuin en de prachtige natuur hier. Naast mijn oude vrienden heb ik inmiddels ook nieuwe vrienden gemaakt in Spanje. Ik spreek regelmatig met ze af, voor een bezoek, een lunch of een activiteit. Ik lees veel, mediteer, loop soms hard, ga naar yoga, beoefen de 5 Tibetanen.

Ik verveel me geen moment en voel me nooit eenzaam zelfs niet als ik alleen ben. Voor mij zijn de mogelijkheden van social media ideaal om in contact te blijven met de mensen om wie ik geef. Dagelijks breng ik wat tijd door achter de computer, deels zakelijk en voor een groot deel voor mijn plezier.

Ik heb nog geen moment spijt van mijn verhuizing in Spanje. Het enige dat ik jammer vind is dat mijn Spaans niet zo goed is als ik had verwacht en dat ik weinig of geen Spaanse vrienden heb. Wie weet wat de toekomst brengt :-) Ik blijf bezig met het beste uit mezelf te halen en vooral volop te genieten!

In deze blog verzamel ik de bijzondere verhalen van de vrouwen die ik hier ontmoet. Omdat ik ze graag deel met anderen.